اسب یکی از زیباترین و‌رویایی ترین مخلوقات خداوند است که سرکش بودن و نجابت را با خود همراه دارد .هر چند که در نگاه سهراب سپهری این پرسش بود که: چرا می گویند اسب حیوان نجیبی است. در نشانه شناسی مثنوی و از دید مولانا ،اسب مظهر جان و روح است .در پرواز روح در شب و به هنگام خواب نیز اسب روح بدون زین می شود و یله و رها به جولان در چراگاه عالم مثال می پردازد . بعضی از جان ها آرام هستند و بعضی چون اسبان چموش می باشند . اسبی که تحت تعلیم نفس است از عالم معنا و‌رهایی خبر ندارد و به هر طرف کشیده می شود ،اما اسب رام شده و‌ریاضت کشیده ،تعالی پیدا می کند .هم چنانکه عرب ها اسب تربیت شده را تعال می نامند . روح به کمال رسیده ،چونان اسبی است که از اصطبل ،رو به سوی جانان یورتمه می رود و هیچ چیزی زیباتر از تصویر این اسب از آخور بیرون آمده ،نمی باشد.
دیدگاهتان را بنویسید