مولانا و تمثیل پرندگان

مولانا در مثنوی ،بزرگ ترین درس خودشناسی را به ما می دهد. گویا دست ما را می گیرد و با خود وارد مسیری درونی می کند ،اما آنکه دغدغه خویشتن شناسی دارد متوجه اعماق لایه های وجود خود می شود و اکثر ما فقط از خواندن مثنوی لایه ظاهری و‌زیبای آن را دریافت می کنیم.
در مثنوی، مولانا وجود آدمی را به چهار پرنده تمثیل می کند که هر کدام ،نمونه بخش وانهاده ای از وجود ما هستند .
☘️اردک :پرنده ای حریص که همواره حتی در سیری هم نوکش بر زمین است نشانه آز ،طمع و‌حرص افزون بعضی از ما آدمیان است
☘️خروس :پرنده ای که مرغان بسیاری را در اختیار دارد و خیال ریاست در سر می پرورداند نشانه شهوت جنسی ،قدرت پرستی و‌ عدم رعایت حقوق انسانی می شود
☘️طاووس پرنده ای با زیبایی ظاهری است که سرش را بالا می گیرد و‌می خرامد بی توجه به آنچه در اطرافش می گذرد ،‌نشانه غرور ،خود نمایی و خوشایندی دیگران و ‌فریبندگی است
☘️و کلاغ پرنده ای منحوس که قابلیت پروازهای بلند را ندارد و مردار خوار می باشد .نشانه آن دسته از آدمیان است که بدون سعی و‌ تلاش ،آرزوهای بلند در سر دارند و‌ بدون داشتن قابلیت می خواهند چون عقاب به کمال برسند و چون نمی توانند ،از دیگران برای اهداف خود استفاده می کنند و‌به هر وسیله و‌از راه فساد ،خود را به هدف می رسانند
از نظر مولانا ،با شناخت این مرغان در وجودمان ،می توانیم آنها را تربیت کنیم و به جای ستم بر خود،درونمان را آشیانه مرغان الهی سازیم .

@baghesabzeshgh

#زهراغریبیان_لواسانی