مولانا و امام حسین بهمن 6, 1399 ارسال شده توسط zgladmin نوشته ها و اندیشه ها مولوی در اوایل دفتر ششم مثنوی، داستانی تعریف می‌کند که در روز عاشورا، در شهر شیعه نشین حلب: روز عاشورا همه اهل حلب/ باب انطاکیه اندر تا به شب گرد آید مرد و زن جمعی عظیم/ ماتم آن خاندان دارد مقیم ناله و نوحه کنند اندر بکا/ شیعه، عاشورا برای کربلا بشمرند آن ظلمها و امتحان / کز یزید و شمر دید آن خاندان شاعری غریب به شهر می‌رسد و متعجب می‌شود که چه اتفاقی افتاده است که مردم چنین عزاداری می‌کنند و شروع به پرس و جو می‌کند و چنین پاسخ می‌شنود: روز عاشورا نمی‌دانی که هست / ماتم جانی که از قرنی بِه است پیش مؤمن کی بود این غصه خوار / قدر عشق گوش، عشق گوشوار* پیش مؤمن ماتم آن پاک روح / شهره‌‌تر باشد ز صد طوفان نوح *منظور از گوش حضرت پیامبر(ص) و گوشواره امام حسین(ع) است. شاعر هم که این جواب، برایش سنگین آمده بود می‌گوید: گفت آری لیک کو دور یزید / کی بُدست این غم چه دیر اینجا رسید چشم کوران آن خسارت را بدید / گوش کرّان آن حکایت را شنید خفته بودستید تا اکنون شما / که کنون جامه دریدید از عزا پس عزا بر خود کنید ای خفتگان / زانک بد مرگیست این خواب گران روح سلطانی ز زندانی بجست / جامه چه درانیم و چون خاییم دست چونک ایشان خسرو دین بوده‌اند / وقت شادی شد چو بشکستند بند یعنی که امام‌حسین(ع) با شهادت به وصال محبوبش رسید و این جای عزاداری ندارد بلکه شما باید بروید به حال خودتان گریه کنید که در خواب غفلت به سر می‌برید. #زهرا_غریبیان_لواسانی @baghesabzeshgh برچسب ها: نوشته ها و اندیشه ها
دیدگاهتان را بنویسید